بتە دوور لە چاوەڕوانییەکان – B1

بەشی دوازدەهەم: خولگەی دابەزین

ژیانی یۆکۆ وەرچەرخانێکی چاوەڕواننەکراوی بەخۆیەوە بینی کاتێک تەندروستی دەروونی دەستی بە دابەزین کرد. لەگەڵ ئەوەی هاوڕێکانی هەوڵیان دەدا بۆی بن، ئەویش دوورتر بووەوە و وەڵامی نەدایەوە.

ساچیکۆ بە نیگەرانییەوە پرسی "یۆکۆ باشیت؟ لەم دواییانەدا بەڕاستی دوور مامەڵە دەکەیت. ئایا شتێک هەیە کە بتوانین بیکەین بۆ یارمەتیدان؟"

یۆکۆ کە هەوڵیدا ڕەتی بکاتەوە، وەڵامی دایەوە: "من باشم ساچیکۆ. تەنها کەمێک ماندوو بووم، ئەوە تەنها شتێکە. بەم زووانە دەگەڕێمەوە دۆخی ئاسایی خۆم."

بەڵام بارودۆخی یۆکۆ خراپتر بوو. هاوڕێکانی هەوڵیان دا هەنگاو بنێن و یارمەتیان پێشکەش کرد و پێشنیاریان کرد کە داوای ئامۆژگاری پیشەیی بکات، بەڵام یۆکۆ ڕەتیکردەوە دان بەوەدا بنێت کە خەبات دەکات.

لەگەڵ تێپەڕبوونی هەفتەکان، ڕەفتاری یۆکۆ زیاتر ناڕێک بوو. چەند ڕۆژێک لە ژوورەکەی خۆیدا دەمایەوە، نە خواردنی دەخوارد و لەگەڵ کەس قسەی نەدەکرد. بە یەکپۆشی کۆنەکەی قوتابخانەکەیەوە چەسپاند، بەردەوام لەبەری دەکرد وەک بیرهێنانەوەی ژیانی ڕابردووی لە فیلمی دوانزە بۆ هەمیشە.

تۆمۆکۆ کە هەستی بە نائومێدی کرد و وتی: "ناتوانین تەنها لە تەنیشت بوەستین و سەیری بکەین کە بەم شێوەیە ئازار دەچێژێت. دەبێت شتێک بکەین، تەنانەت ئەگەر ئەو نەیویستبێت."

لە کۆتاییدا، دوای ئەڵقەیەکی نیگەرانکەر، هاوڕێکانی یۆکۆ هەڵبژاردەیەکی سەختیان کرد بۆ ئەوەی ببنە نەخۆشخانەی دەروونی. لەوێدا یۆکۆ بەردەوام بوو لە پۆشینی جلوبەرگی قوتابخانەکەی، ئەمەش بیرهێنانەوەی بەردەوام بوو بۆ ئەو خەونانەی کە ڕۆژێک هاوبەشیان دەکرد.

لە سەردانێکدا یۆکۆ وتی "دەزانی، هەرگیز بیرم لەوە نەدەکردەوە بەم شێوەیە کۆتایی بێت. خەونی گەورەمان هەبوو، ئێستاش... هەمووی تەنها یادەوەرییەکە."

ئیمیکۆ کە دڵی شکاوە، وەڵامی دایەوە و وتی: "ئێمە ڕێگەیەک لەم بابەتەدا دەدۆزینەوە یۆکۆ. هەمیشە دەیکەین. تەنها سەرنجت لەسەر باشتربوون بێت، باشە؟"

یۆکۆ سەیری هاوڕێکانی کرد و سەری لە سەری خۆی دانا و هەندێک ئیرادەی نیشان دا. لەگەڵ گۆڕانی ڕۆژەکان بۆ هەفتە، هەفتەکانیش بۆ مانگ، هاوڕێکانی یۆکۆ بەردەوام سەردانیان دەکرد و پشتگیری و هاندانی خۆیان دەدا.

ئایاکۆ لە سەردانێکدا تێبینی کرد و وتی: "هەموومان لێرەین بۆ تۆ یۆکۆ. ئێمە وازت لێناهێنین، تۆش نابێت واز لە خۆت بهێنیت."

یۆکۆ توانی زەردەخەنەیەکی لاواز بکات، سوپاسگوزار بوو بۆ پشتگیری بێوچان هاوڕێکانی. لەکاتێکدا ماڵئاوایییان دەکرد و ڕۆیشتن، یۆکۆ بە تەنیا دانیشت، هێشتا بە جلوبەرگی قوتابخانەکەیەوە. لە پەنجەرەوە سەیری دەرەوەی کرد، لە قووڵایی بیرکردنەوەدا، دەنگی داخستنی دەرگاکە لە ژوورە چۆڵەکەدا دەنگی دەدایەوە.

Chapter 12: The Downward Spiral

Yoko's life took an unexpected turn when her mental health began to decline. As her friends tried to be there for her, she grew more distant and didn't respond to them.

Sachiko, worried, asked, "Yoko, are you alright? You've been acting really distant lately. Is there anything we can do to help?"

Yoko, attempting to dismiss it, replied, "I'm fine, Sachiko. Just a bit tired, that's all. I'll be back to normal soon."

But Yoko's condition got worse. Her friends tried to step in, offering help and suggesting she seek professional advice, but Yoko refused to admit she was struggling.

As the weeks went by, Yoko's behaviour became more erratic. She would stay in her room for days, not eating or talking to anyone. She clung to her old school uniform, wearing it all the time as a reminder of her past life in Twelve Forever.

Tomoko, feeling desperate, said, "We can't just stand by and watch her suffer like this. We have to do something, even if she doesn't want us to."

Finally, after a particularly worrying episode, Yoko's friends made the hard choice to have her taken to a psychiatric hospital. There, Yoko continued to wear her school uniform, a constant reminder of the dreams they once shared.

During one visit, Yoko said, "You know, I never thought it would end like this. We had such big dreams, and now... it's all just a memory."

Emiko, heartbroken, responded, "We'll find a way through this, Yoko. We always do. Just focus on getting better, okay?"

Yoko looked at her friends and nodded, showing some determination. As the days turned into weeks, and the weeks into months, Yoko's friends kept visiting her, giving their support and encouragement.

Ayako remarked during one visit, "We're all here for you, Yoko. We're not giving up on you, and you shouldn't give up on yourself either."

Yoko managed a weak smile, thankful for her friends' unwavering support. As they said their goodbyes and left, Yoko sat alone, still in her school uniform. She looked out the window, deep in thought, the sound of the door closing echoing in the empty room.