Jaap sa Moscow - B1

Sa pagbalik ni Jaap sa Amsterdam, nahupayan si Jaap sa pamilyar nga palibot sa iyang lungsod nga natawhan ug sa mahigugmaong suporta sa iyang pamilya ug mga higala. Gitabangan nila siya sa pag-navigate sa mga mahagiton nga panahon pagkahuman sa pagkawala ni Nadya.

Mainiton nga gigakos siya sa iyang amahan, nga nag-ingon, "Jaap, maayo nga nakabalik ka. Gimingaw na kami kanimo, ug ania kami alang kanimo."

"Salamat, Tay," tubag ni Jaap, nga nagpasalamat sa makapahupay nga mga pulong.

Nagtrabaho sa tulip booth sa iyang amahan, nadiskobrehan ni Jaap nga ang yano nga mga buluhaton ug ang katahum sa mga bulak naghatag usa ka makapahupay nga pagkalinga. Ang iyang pamilya ug mga higala mitanyag sa ilang suporta samtang siya naningkamot sa pag-ayo. Ang iyang higala sa pagkabata nga si Sophie nagpahayag sa iyang pahasubo, nga giila kung unsa ka hinungdanon si Nadya kaniya.

Gipahinungod ni Jaap ang iyang kaugalingon sa pagtrabaho sa tulip booth, apan sa wala madugay nakadaot kini sa iyang kaayohan. Ang iyang amahan, nga nabalaka, mitambag kaniya sa pagpahulay ug paghatag sa iyang kaugalingon og panahon sa pag-ayo.

Si Jaap misunod sa tambag sa iyang amahan ug misugod sa pagpangitag mas himsog nga mga paagi sa pagsagubang sa iyang kaguol. Nakig-uban siya pag-usab sa daan nga mga higala ug miapil sa sosyal nga mga panghitabo, misulay sa pagtukod pag-usab sa iyang kinabuhi ug pag-uli sa normal.

Gidapit ni Sophie si Jaap sa usa ka gabii sa dula, nag-awhag kaniya sa paggahin og panahon uban sa mga higala. Nagduha-duha si Jaap apan sa kadugayan miuyon, nakaamgo nga kinahanglan niyang atubangon ang iyang kasubo ug magpadayon sa pagkinabuhi. Uban sa suporta sa iyang mga minahal sa kinabuhi, gisugdan ni Jaap ang taas ug mahagiton nga panaw padulong sa pagkaayo ug pagdawat. Nasabtan niya nga kinahanglan niyang atubangon ang iyang kasubo ug makat-on nga mabuhi pag-usab, bisan pa nga nagpasabot kana sa pag-atubang sa masakit nga mga handumanan sa iyang kinabuhi uban ni Nadya.

Sa paglabay sa mga semana ug mga bulan, anam-anam nga nakit-an ni Jaap ang iyang kaugalingon nga nakig-uli sa iyang daan nga kinabuhi ug naghimo og bag-ong mga panumduman kauban ang iyang mga higala ug pamilya. Iyang nadiskubrehan nga sa kanunay niyang pag-abli sa uban ug pagpaambit sa iyang gibati, mas maproseso niya ang iyang pagkawala ug makakaplag og kalinaw.

Ang panaw ni Jaap dili walay mga kapakyasan, apan sa matag adlaw nga milabay, gibati niya nga mas kusog ug mas makahimo sa paglawig sa kalibutan nga wala si Nadya sa iyang kiliran. Nahibal-an niya nga ang iyang panumduman kanunay nga bahin niya, ug determinado siya nga pasidunggan siya pinaagi sa pagkinabuhi nga puno ug makahuluganon nga kinabuhi.

Gilibutan sa iyang mga minahal, si Jaap nagpadayon sa pag-ayo, nakakaplag og kahupayan sa ilang suporta ug sa kahibalo nga wala siya nag-inusara. Sa iyang pag-abante, gidala niya sa iyang kasingkasing ang panumduman ni Nadya, nga nagmahal sa gugma nga ilang gipaambit ug gigamit kini isip tinubdan sa kalig-on ug inspirasyon alang sa umaabot.